NENAD KECMANOVIĆ
Šta bi iz polemike koju je izazvao Sebastijan Kurc mogli da zaključe Srbi? Baš ništa
„Na Zapadnom Balkanu došlo je do radikalizacije islama“, izjavio je šef austrijske diplomatije Sebastijan Kurc i „pozvao vlasti BiH, Albanije i Kosova da se tome suprotstave“. Nediplomatskim rječnikom rečeno, prozvao ih je što to ne čine ili, još gore, što tolerišu a moguće i podržavaju odgovarajuće uticaje sa Bliskog istoka.
Šta bi Kurcu odjednom kada znamo da su u novijoj prošlosti baš njegovi zemljaci i kolege iz diplomatskog sektora prednjačili u kampanji protiv Srba zbog navodnog velikosrpskog antimuslimanstva, islamofobije, ksenofobije itd. Eks-ministar spoljnih poslova Alojz Mok je svojevremeno bio autor najcrnjih srbomrzačkih izjava u tada oštroj konkurenciji evropskih političara. Volfgang Petrič je bio među dva po Srbe najgora visoka predstavnika u BiH, a i do danas se redovno oglašava u sarajevskom Avazu i na međunarodnim forumima da odbrani muslimane od srpsko-ruske opasnosti. Valentin Incko je u svom rekordno dugom mandatu u Sarajevu dostavio u Savjet bezbjednosti UN već desetak godišnjih izvještaja u kojim Srpsku etiketira kao remetilački faktor, a povratnike sa fronta ISIS, vehabijske komune i terorističke kampove i sl. uopšte ne pominje.
Da li bi trebalo da likujemo što su naknadno uvidjeli i sada indirektno priznaju da smo bili u pravu ili pak da se radujemo što su sada prešli na našu stranu? Ni govora: oni su bili u pravu i onda i sada, a mi smo i sada bar indirektno krivi jer smo onda izazvali sadašnju radikalizaciju muslimana. Njima je početkom 90-tih Alija bio „građanski orijentisan političar“ a njegova Islamska deklaracija „bezazlen vjerski spis“ i tako dalje, sve dok mečka islamskog terorizma nije zaigrala po zapadnoevropskim prijestonicama. Kada su se tokom rata mudžahedini u Vozući slikali sa odsječenim srpskim glavama, to je bila vijest samo za lokalne medije, a kada su kasnije teroristi Islamske države počeli da skidaju glave zapadnim novinarima na snimcima CNN, bio je to maltene poziv na krstaški rat.
NEMAČKO STANOVIŠTE SEBASTIJANA KURCA
U strahu velike oči Sebastijana Kurca već vide da bi jedna eksplozija slična seriji u Parizu mogla da poremeti blaženu tišinu Šembrunskog parka, da odseli brojne međunarodne organizacije iz Beča, da otjera turiste iz austrijskih banja i sa alpskih skijališta, na čemu počiva značajan dio ekonomskog prosperiteta i „mira i stabilnosti“ njegove zemlje. Zato se austrijsko biračko tijelo posljednih godina okrenulo ultradesnim političarima i partijama, a sam Kurc prijeti susjedima Italijanima da će im migrante sa Bliskog istoka vraćati natrag.
Istina, ovaj austrijski političar je još 2014. i 2015. alarmirao na uspon islamskog terorizma na Balkanu. Ali i on je izgleda zaboravio da je bliskoistočna podrška za muslimansku Bosnu tokom rata a i poslije stizala baš preko brojnih međunarodnih islamskih humanitarnih organizacija registrovanih u Beču, za koje je kasnije utvrđeno da su finansirale terorizam. Petrodolari su bili adresirani na Aliju Izetbegovića lično, a on je potpisivao ovlašćenja kuriru i poratnom organizatoru teorističkog kampa u Pogorelici Hasanu Čengiću, koji je podizao novac sa računa u bečkim bankama i prenosio ga u Sarajevo. Isto se nastavilo i sa uplatama saudijskog dvora za vehabije, tako da su se u Austriji vrtile velike pare i politički uticajnim bankarima uz podršku vlasti nije bilo do prekidanja zlatnog lanca.
Kurcova izjava mora se staviti i u kontekst rivaliteta Njemačke i SAD na Zapadnom Balkanu. U obostrano prikrivanoj koliziji interesa evropskih i američkih saveznika oko dominacije na Zapadnom Balkanu, SAD otvoreno zastupaju (veliku) Albaniju, (nezavisno) Kosovo, (unitarnu) BiH – upravo zemlje sa Kurcovog spiska zemalja radikalizacije islama. Austrija je uvijek, doduše više u ratu nego u miru, slijedila politiku braće u „matici“ Njemačkoj, ali poslije njemačkog ujedinjenja i preuzimanja vođstva u EU, Beč redovno ili ponavlja ili najavljuje stavove Berlina/Brisela. Njemački mediji unazad nekoliko godina publikuju obavještajna otkrića BND ne samo o vehabijskim komunama u Bočinji i Maoči nego i o „kampovima za terorističku obuku u planinskim zabitima bošnjačkog dijela BiH“, a SAD su poslije ubacivanja mudžahedina u ratnu Bosnu i mirnodopskog podsticaja „Erdoganovoj islamskoj demokratiji“ za povratak u Bosnu, sada otvorili vrata svojim velikim saveznicima Saudijcima da nasele najatraktivnije dijelove Sarajevskog kantona.
Najzad, povodom Kurcove izjave nameće se i pitanje zašto malu i neutralnu Austriju toliko pogađa radikalizacija islama u Bosni, Albaniji i na Kosovu, od koje je dijeli tampon-zona etnički i vjerski bezmalo čistih katoličkih Slovenije i Hrvatske, članica EU i NATO? Da li se samo radi o migrantima i o prevenciji islamskog terorizma ili se na tradicijama Habsburške monarhije Beč osjeća pozvanim da vodi brigu o (anektiranoj) Bosni i (okupiranoj) Srbiji (sa kolaborantskim KiM), te o savezničkoj Albaniji. Uostalom, ako se turska politika neoosmanizma na Balkanu oslanja na sentimentalno kolektivno sjećanje islamizovanih hrišćana, na zlatno doba bosanskog begovata, zašto joj pandan ne bi bile slične emocije kod bosanskih katolika, na koje bi Beč nadogradio politiku neohabzburgizma? Hipoteza nije samo teorijska, tim više što značajan procenat nevelike hrvatske populacije u BiH potiče od „kuferaša“ iliti katolika koje je crno-žuta monarhija kao stručnu radnu snagu u rudnicima, na željeznici i sl. dovodila iz različitih dijelova carevine. Mnogi Česi, Slovenci, Mađari, Slovaci su tu i ostali i kao katolici u sljedećoj generaciji se po bosanskoj vjersko-nacionalnoj simetriji identifikovali kao Hrvati. Tokom poznih godina SFRJ oni su, naspram muslimanskog (potonjeg bošnjačkog) vapaja za „pustim turskim“, počeli da pominju „pusto austrijsko“, koje je u Bosnu dovelo Evropu. I, na baklave, sagan dolme i dimije odgovarali zaher-tortama, bečkim šniclama i balskim haljinama, koje su oni donijeli u Bosnu i zadužili je ili zabavili o jadu razornim multikulturalizmom.
SLABLjENjE EU GRAVITACIJE
Da neoosmanizam, kao ni neohabzburgizam, u poređenju sa EU, nisu anahronizmi, tvrdi i američki ekspert za Balkan. U nedavnom intervjuu Politici Robert Kaplan kaže da zemlje zapadnog Balkana mogu da opstanu i funkcionišu jedino u okviru imperija poput osmanske i habzburške i da Evropska unija ovdje treba da odigra ulogu jedne savremene meke imperije koja će Balkance držati u miru i stabilnosti prvenstveno pomoću ekonomije, ljudskih prava, evrostandarda. E sad, ako uzmemo u obzir da lično prvi čovjek EU Žan Klod Junker kaže da će puna evrointegracija doći na zapadni Balkan „ko zna kad“, a znamo i da je Bošnjacima bliži Stambol, Hrvatima Beč, Šiptarima i Albancima Vašington, a Srbima Moskva, pa čak i Peking, nego što je Brisel, onda ispada da se za EU prije može reći da je na Balkanu anahronizam nego što bi to važilo za neke druge nadnacionalne intregracije.
U reakciji za medije Bakir Izetbegović je Kurcovu izjavu (pr)ocijenio kao predizbornu kampanju za kancelara Austrije. Ali, ako i sam procijenjuje da takva izjava pogađa umove i srca austrijskih birača, onda tek ima razloga da se zabrine. Muftija beogradski Jusufspahić pak smatra da nikab i burka, koje su Njemačka i Francuska već zabranile, a Kurc se zalaže da to učini i Austrija, „u Sarajevu i Prištini imaju značenje oslobođenja vjere od komunističkih stega“. Kurc je, međutim, drugom prilikom već rekao da su ipak mnogo više od toga: „simboli paralelnog društva“. Zaista, specifičnost islama jeste u tome što, pored duhovnog, reguliše i sve aspekte sekularnog života vjernika, a ima već desetak godina kako je Helmut Kol povjerio Margaret Tačer da „pripadnici islama u Njemačkoj ni poslije više generacija niti hoće niti mogu da se integrišu u civilno društvo“. Bilo je to povodom tek prvih terorističkih ispada uz povike Alahu ekber, a kasnije su u skladu sa događajima Kamerun i Merkelova proglasili opšti „neuspjeh multikulturalizma“. Danas, sa širenjem ubilačko-samoubilačkog militantnog islama, stvari su otišle još dalje, pa se u zemljama EU donose i anti-multi-kulti zakoni.
Šta bi iz burne polemike koju je izazvao Sebastijan Kurc, a pridružili su mu se češki premijer Zeman i hrvatska predsjednica Kolinda, mogli da zaključe Srbi? Baš ništa, jer „međunarodna zajednica“ povlađuje Šiptarima na KiM što neće da ostanu u Srbiji, a Srbe u RS silom drži u BiH. Ali, ako umjesto nedogledne i neizvjesne EU treba da biramo između neoosmanizma i neohabsburgizma, onda – hvala ne.
