Više nego masovnim plivanjem za časni krst, centralnoj manifestaciji obeležavanja Bogojavljanja u Nikšiću na poziv takozvane Crnogorske pravoslavne crkve na koje se odazvao 1 (slovima j e d a n) vernik ove nevladine organizacije, gostovanjem u emisiji „Bujica“ zagrebačke televizije „Z1“, raščinjeni sveštenik Srpske pravoslavne crkve i Vaseljenske patrijaršije Miraš Dedeić, koji se predstavlja kao „arhiepiskop cetinjski i mitropolit crnogorski“ takozvane Crnogorske pravoslavne crkve, pokazao je kakvu i koliku podršku ima. Nije bitan kvantitet nego kvalitet, kažu. Iako se broj pristalica njegove nevladine organizacije, koju priznaje samo stanica policije na Cetinju, kreće u okviru statističke greške, tu su sve časni ljudi otvorenog uma i čvrstog karaktera koji znaju da se prekrste i levom i desnom rukom, za razliku od ovih „običnih“, srpskih, pravoslavaca što se krste samo desnicom.
Uzmimo za primer nastup u emisiji „Bujica“, koju vodi mladi i perspektivni Velimir Bujanec, žovijalan lik čija se ljubav prema NDH može porediti samo s njegovom ljubavlju prema kokainu i prostitutkama, a koju, avaj, sudski organi ne razumeju, pa je zbog nje više puta bio hapšen i osuđivan. Kada mu dozvole obaveze koje zbog ove ljubavi ima u zagrebačkom zatvoru Remetinec, Bujanec voli i da se bavi politikom i to na način koji bi u svakoj drugoj državi, osim u Hrvatskoj, iziskivao podjednaku krivičnu odgovornost kao konzumacija i preprodaja kokaina ili prostitutki.
Osećajući se kao riba u vodi u emisiji ovakvog voditelja, „padre Mikele“, kako Dedeića vole nazivati njegovi vernici, otvorio je dušu Bujanecu u prijateljskom i konstruktivnom razgovoru. Nisu se dotakli onoga u čemu su najiskusniji, kršenja svetovnih i crkvenih zakona i suočavanja sa sudovima, nego druge tačke u kojoj se njihove ličnosti spajaju, a to je mržnja prema Srbima i svemu srpskom. Tako je u žaru rasprave između istomišljenika Mikele izjavio „da su Srbi remetilački faktor na Balkanu i da bi trebalo malo da se spuste na zemlju, jer više nema velike Srbije“. Bujanecu je i ovo prihvatljivo, iako bi, verovatno, više voleo da se Srbi spuste pod zemlju, a ne na nju. Ovo bi se moglo i pokušati ukoliko se obistini Dedeićeva pretnja izneta u emisiji – da, ako Zakon o slobodi veroispovesti ne bude primenjen, može doći i do građanskog rata u Crnoj Gori.
Mikele je izjavio i druge stvari koje su za uši Bujaneca i njegove publike bili prava muzika, poput optužbe da je SPC finansirala srpske ratne zločince, pa ih čak i skrivala u svojim manastirima, uključujući i Ostrog, te da je u Srebrenici počinjen „stopostotni genocid“, ali da je on manji od onog koji su Srbi počinili u Crnoj Gori od 1918. do 1920. godine.
Lupetao je Dedeić još svašta o Srbiji i Srpskoj pravoslavnoj crkvi, ali je rekao i jednu veoma važnu stvar u vezi sa upravo usvojenim Zakonom o slobodi veroispovesti zbog kojeg se digao narod u Crnoj Gori. Dedeić je svojom izjavom zapušio usta ne samo braniteljima ovog anticivilizacijskog zakona u Crnoj Gori koji tvrde da nikakve otimačine crkava neće i ne može biti nego i onima u Srbiji koji poput Nikole Samardžića, Biljane Srbljanović ili advokata Aleksandra Olenika tvrde da u spornom zakonu nema ni govora o tako nečemu.
„Da ne misle tu imovinu da daju na korišćenje Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi, ne bi je ni vraćali. Od 600 crkava i manastira mi nemamo nijednu, sve je okupirala srpska crkva, kojoj i nije stalo do crkava i manastira, već do rušenja vlasti u Crnoj Gori“, rekao je on.
Prijateljski i srdačan razgovor nastavio se i posle emisije, a ovom uglednom dvojcu pridružili su se, sudeći po fotografijama objavljenim na društvenim mrežama, podjednako časni i ugledni bivši ministar kulture u vladi Hrvatske Zlatko Hasanbegović, koji je iz vlasti oteran pošto su se pojavile njegove fotografije u crnoj ustaškoj uniformi, i general Ante Prkačin, nekadašnji načelnik Glavnog stožera Hrvatskih obrambenih snaga, najustaškije od svih ustaških paravojnih formacija iz ratova devedesetih godina. Pretpostavljamo da je centralna tema ovog razgovora bila razrada ideje o stvaranju Hrvatske pravoslavne crkve, poduhvatu Anta Pavelića koji nije zaživeo, a što je nešto na šta, kako je Dedeić izjavio, Hrvatska ima „političko pravo“.
Autor Filip Rodić
Naslovna fotografija: Snimak ekrana
Izvor Pečat, 24. januar 2020.
